شعر : محمود موجی

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

می رود شهزاده اکبر سوی میدان بهر دین می چکد از چشم مولای جهان اشک یقین

گه به اکبر دیده دارد گاه سوی آسمان اشک دل را میکند از همرهان خود نهان

میکند در اوج غربت با خدا راز و نیاز می گشاید لب به لب دارد نوای دل گداز

دیده سوی آسمان شاه شهیدان میکند جان به میدان میدهد رو سوی جانان میکند

کی خدا آرام جانم سوی میدان میرود هستی ام تاب و توتنم سوی میدام میرود

یارب این که میرود میدان علی اکبر است نور چشمان حسین وزاده پیغمبر است

تشنه لب اما دلش سیراب از ایمان تو بود دل برید از ما دلش در بند پیمان تو بود

تشنه لب آمد که بلکه جرعه آبش دهم وعده دیدار تو بر خونبارش دهم

شرمسار از آن لب خشکیده اکبر شدم تاجنان من دست بر دامان پیغمبر شدم

باز هم آمد ولی بر دوش یاران خفته بود آن زمان عالم چو زلف اکبرم آشفته بود

تا به خاک افتاد آن سرو خرامان حسین بحر پر آشوب شد از اشک دامان حسین

میرود بر نعش اکبر در دلش توفان غم آسمان دیدگانش سربه سر باران غم

با خدای خویش دارد آنزمان رازونیاز کی خدا این خفته در خون سجده من در نماز

اکبرم برخیز بابا بهر دیدار آمده بر سر جسم پر از خون تو دلزار آمده

این بیابان اکبرم مهمانی دلدار ماست دل بریدن گوشه ای از پرده اسرار ماست

هرکه داده نوجوان دارد خبر از قلب زار داند این درد درون سینه قلب داغدار

ای خدا در خون جوان خویش مشکل است وز جوان خویش یارب دل بریدن مشکل است

لیک یارب من به راهت جمله جانم میدهم اهل بیت و هستی ام را خانمانم میدهم

کودک و پیران من آماده جانبازی اند ای همه مقصود از جان دادن خود راضی اند

دررهت حتی فغانها میکند قنداقه پوش میکند پیکان دشمن ناله او را خموش

موجی از اندوه دل دارد نوای نینوا دارد امید شفاعت از شهید کربلا

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: